Narcisme of waardering?
Bij het laatste concert viel het me op dat Zayna zo merkwaardig boog bij het applaus halen. Zo stram, onhandig. Alsof ze enorme armen en benen had, die in de weg zitten. En ze wist niet hoe snel ze van het podium af moest rennen. Nog voor het applaus was weggestorven. Jammer, vond ik. Een gemiste kans: van applaus moet je genieten. En het publiek ook: ze bedanken je gul voor je mooie optreden.
Dus als Zayna op les komt, kaart ik dat buigen eens aan. “Moet ik daarover nadenken??” roept ze verontwaardigd. “Dat is toch verwaand narcistisch ijdel ge-exhibitionisme, dat buigen in de schijnwerpers?”
Tja, dat is misschien wel zo, vanuit een bepaald standpunt gezien. Maar dat is optreden ook, vanuit datzelfde standpunt bekeken: in de spotlights staan en alle aandacht krijgen. “Maar je geeft ook veel, ” werp ik tegen. “Je brengt mensen in vervoering als je mooi zingt, weg uit de alledaagse dingen, terug bij hun gevoelens. Jij geeft vorm aan wat zij diep van binnen voelen. Daar zijn ze blij mee en applaus is hun manier om dat aan jou te laten weten.”
Zayna is even stil. Ze denkt over die wisselwerking tussen de zanger en het publiek na. Dan zegt ze: “Kun je dat eigenlijk oefenen, applaus halen?” En ze meldt zich meteen aan voor de Solo Performance Dag